Rachel Aliene Corrie (d. 10 Nisan 1979- ö. 16 Mart 2003) ISM (International Solidarity Movement – Uluslararası Dayanışma Hareketi) gönüllüsü ABD’li bir barış aktivistidir. Gazze Şeridi’nin güneyindeki Refah’ta İsrail Savunma Kuvvetlerine bağlı zırhlı bir buldozer altında ezilerek öldürülmüştür.

Rachel, Washington eyaletine bağlı Olympia’da yaşayan 23 yaşında genç bir kızdı. Son sınıfta okul ödevi olarak Refah-Olympia kardeş şehir projesi kapsamında Gazze’ye gittiğinde İkinci İntifada sürmekteydi. Gazze’deyken İsrail ordusu tarafından Filistinlilerin evlerinin yıkılmasına şiddetsiz eylemlerle engel olmaya çalışan ISM aktivistleriyle tanıştı.

Gazze’ye geleli henüz iki ay olmamıştı ki, 16 Mart 2003 tarihinde iki İsrail buldozerine karşı 8 ISM aktivistinin 3 saat süren direnişi sonunda öldürüldü. Ölümü öncesinde üzerinde parlak, fosforlu, turuncu bir yelek ve elinde megafon vardı. Öldürüldüğü esnada Filistin’deyken tanıştığı dostu eczacı Samir Nasrallah’ın ailesinin evini yıkmaya çalışan İsrail buldozerinin karşısında duruyordu. Buldozer tarafından iki kez çiğnenmesi sonucu vefat etti.

14 Mart 2003’te Middle East Broadcasting Center’a verdiği bir röportajda şunları söylemişti:

İnsanların yaşama kabiliyetlerinin sistematik bir şekilde yıkılmasına şahitlik ediyormuşum gibi hissediyorum. İnsanlarla akşam yemeğine oturuyorum ve bazen şunun farkına varıyorum: Kocaman bir askeri makine bizi kuşatmış ve bu makine birlikte yemek yediğim insanları öldürmeye çalışıyor.

Filistin’de iken ailesine gönderdiği bir e-posta da ise şunları söylüyordu.

Ancak hiçbir okuma, konferanslara katılım, belgesel izleme ve kulaktan kulağa konuşma beni buradaki durumun gerçekliğine hazırlayamazdı. Görmediğiniz sürece hayal bile edemezsiniz ve o zaman bile bu konudaki deneyiminizin hiç de gerçek olmadığının her zaman gayet iyi farkındasınız: Peki ya İsrail ordusunun silahsız bir ABD vatandaşını vurması durumunda karşılaşacağı zorluklar ve ordu su kuyularını yok ettiğinde su alacak param olduğu ve tabii ki buradan ayrılma seçeneğim olduğu gerçeğiyle.

Ailemden hiç kimse, memleketimdeki büyük bir caddenin sonundaki bir kuleden atılan roketatar tarafından arabasıyla giderken vurulmadı. Bir evim var. Okyanusu görmeme izin verildi. Görünüşe göre benim için duruşma olmadan aylarca veya yıllarca tutuklu kalmak hâlâ oldukça zor (bunun nedeni diğer pek çok kişinin aksine ben beyaz bir ABD vatandaşıyım). Okula ya da işe gitmek için yola çıktığımda, Mud Bay ile Olympia şehir merkezi arasında bir kontrol noktasında, işime devam edip edemeyeceğime ve onu alıp alamayacağıma karar verme yetkisine sahip, ağır silahlı bir askerin olmayacağından nispeten emin olabilirim. İşim bittiğinde tekrar evdeyim. Dolayısıyla, eğer bu çocukların var olduğu dünyaya kısa süre için ve eksik bir şekilde girmekten öfke duyuyorsam, tam tersine onların benim dünyama gelmelerinin nasıl olacağını merak ediyorum.