Zaman içinde, yoldayım yine.
Bir okul çıkışı hava karanlık,
Soğuk şehir koşuşan insanlar.
Biraz üzgün, biraz dertli, buruk.
Kaldırımlar arkadaşım.
Geçen bir otomobilin farları,
Kaldırımda parıldayan şey, o bir yaprak.
Rüzgârın yollarda sürüklediği,
Düşen sarı bir yaprak.
Karanlık, soğuk ve yalnızlığın içinde.
Bana benziyor o, tıpkı ben, yalnız.
İnsanlar aldırmıyor ona.
Şehir kendine geliyor vakit geçtikçe
İnsanlar mutlu sevdikleriyle.
Derken ıssız kaldırımlar üzerinde,
Bir ayak sesi aldırmadan,
Basıyor üzerine zavallı yaprağın.
Onlarca parça yavaş yavaş kayboluyor,
Rüzgârın karanlığın çaresizliğin elinde.
Ve ben yine yalnız karanlığın içinde.
Acıyorum bana benzeyen zavallı yaprağa.
Kim bilir; belki de, belki de acıdığım kendim.
Çözemiyorum burukluğu.
Üzerime düşen birkaç damla yağmur,
Ve gecenin içinde kayboluyorum.
Mustafa İ. Sevimli